BENİM ANNELİK HÜZNÜM BAŞKA

    Yaklaşık bir ay önce oğlumun birinci yaş gününü kutladık. Tabi ki bu bütün anneler için çok güzel ve heyecanlıdır. Benim için de öyleydi. Çocuğunun büyüdüğünü görmek gurur verici ama çok da hüzünlü benim için.

    Daha dün gözyaşlarıyla aldım onu kucağıma ilk defa... Cennet kokan nefesini kokladım saatlerce... 2 gün hiç uyumadan kucağımda uyuttum hastanede, hemşirelerin "bırakın da siz de uyuyun biraz, düşüp bayılacaksınız" demesine aldırmadan... Ya ona yanlış bir şey yaparsam günün birinde, ya benim yüzümden üzülürse bir gün diye ağladım durdum günlerce... 

    Ve gözümü bir açıp kapattım ki; hiç büyümeyecekmiş gibi gelen oğlumun doğum günü gelmiş. Bu kadar çabuk işte. Şimdi kendi suyunu içmeye, oyun oynarken rahatsız edilmemek istemeye başladı bile. Gittikçe onun hayatındaki yerim azalacak biliyorum. 

    

    Anne olunca daha hızlı akıyormuş zaman, hüzünle farkettim ve istemeye istemeye kabullendim...