OYSA BEN FARKLI BİR ANNE OLMAYI HAYAL ETMİŞTİM...

   Evet... İşte böyle, ben, farklı bir anne olmayı hayal etmiştim:

   Pes etmeyen, yorulmayan, çocuğuna 'öf' demeyen, eşini ihmal etmeyen, güzelliğinden taviz vermeyen...

   Doğumdan sonra eski kilosuna hemen dönebilen...

   Şikayetlenmeyen, güler yüzünü eksik etmeyen, espri anlayışını kaybetmeyen...

   Okuyan, araştıran, gezen, gören, gündemden uzak düşmeyen, şarkı sözlerini şaşırmayan...

   

   Kısacası bir koltukta sonsuz karpuz taşıyabilen...    Ta ki doğum yapana kadar... 

   Peki doğumdan sonra ne oldu?

   Yavaaaş yavaş... Biiir bir... Bu dediklerim çok uzaklarda kaldı.

   Ve sonunda bir de baktım ki bebeğim bir yaşını bitirdiğinde, ben o annelerden olmayacağım dediğim annelerden biri olup çıkmışım. Peki ama bu kaçınılmaz bir son mu? Yoksa birşeyleri yanlış mı yapıyoruz?

    

   İkinci bebeğimin yolda olduğunu öğreneli 2 hafta oldu. Ben de 2 haftadır işte bunları düşünüyorum. Bir çocukla bu hale geldiysem, ikinci çocukta ne hale geleceğimden korkuyorum sanırım. 

   Sakın yanlış anlaşılmasın, anne olmak hayatta yaptığım en doğru, en anlamlı, en güzel şey!

   Sadece bazen... Baş edebiliyor muyum? Yeterli miyim? Kendime de yetebilir miyim? Fedakarlığı mı abartıyorum yoksa gerekeni yaparken sızlanıyor muyum? diye merak ediyorum hepsi bu...

   Ahtapot olmak isterdim...